Vooraf
Big Mike is de man die de steen aan het rollen bracht. Met zijn rond de eeuwwisseling oa. in Moto73 en MotoPlus gepubliceerde, prachtige reisverhalen over zijn heldhaftige – want solo uitgevoerde – exploten in een bergstreek gelegen op de grens van Italië en Frankrijk: de Ligurische Alpen. Vooral het feit dat hij die avonturen beleefde met een toen moderne BMW R1100GS – een zwaar, groot, lomp voertuig waarvan velen vermoedden dat de offroad-capaciteiten ervan vooral een marketing kwestie waren – maakten dat veel andere mindere goden het idee kregen dat een dergelijk avontuur ook voor hén niet onmogelijk was. Merci Mike.
Hop naar ginder
Daar stond ik dan, begin augustus 2007, eindelijk klaar en volledig uitgerust om de strijd aan te binden met de elementen. Ready to go, up and away, zuidwaarts, het plan om slechts tot stilstand te komen voor we de Middellandse Zee insukkelen.
OKOK, het regenpakkie ziet er wat Teletubberig uit, maar ik hoop dankzij deze frontale aanval de weerselementen te verschalken en voorbij te glippen nog voor ze hun kranen kunnen openzetten. Tussen ons gezegd en gezwegen, hopelijk denkt de politie niet dat ik deel uitmaak van de Rote Armee Fraktion.
Aldus uitgedost knalde ik met m’n getrouwe R80GS, aka SpongeBob, en in het gezelschap van Koppel! op zijn kersverse R1200GS de autostrade over tot in Gex, in de buurt van het meer van Jenever. Mijn flashy tenue had het beoogde perplexingseffect, want afgezien van een mistige bui in de hoge landen bezijdens Luxemburg bleef het mooi droog. Behalve de tranerige ogen van Koppel! dan, die het felle Marrakesh Rot van m’n regenpakkie niet echt verdragen konden.
In het notedop het traject: Luxemburg – Metz – Nancy – Thionville – N57-E23 richting Epinal – Remiremont – Besançon – Champagnolle – Col de la Faucille – Gex.
Gex zelf was het vermelden niet waard, tenzij dan het uitvouwbare tweekamersappartement dat de heer Koppel! in het bijna hoge Noorden voor het spreekwoordelijke prikkie had kunnen aanschaffen: zijn Coleman-tent.
Verder in Gex is een ex-motorkoerier-met-tepelpiercing die als origine Bergen-op-Zoom had maar nu samen met een licht belegen Française deel uitmaakte van het vaste campingmeubilair ook zeker niet het vermelden waard. Deze kerel was dolgelukkig met de deal van zijn leven die hij net met Koppel! afgerond had. Koppel! was er nl. in geslaagd om een gloednieuwe matrasopblaaspomp te kopen waarvan het fijn gestroomlijnde ventieltje ab-so-luut niet pastte in het centimeters grote opblaasgat van de matras. Let wel: het kleine pompventieltje paste best wel IN het gat, maar rondom was er helaas nog zo’n twee cm ruimte! Een detail, toch? Een geluk dus dat het Hollandse getepelpiercte meubilair over een goed passende pomp beschikte. Je kan begrijpen dat hij best blij was om zijn ouwe pomp in te kunnen ruilen voor een mooie nieuwe voetpomp!
Ohja, vertelde hij Koppel! nog, kan je alsjeblieft niet te wild pompen? Anders springt ze open…” En hij vertrok naar Jenever om er z’n kostje bij elkaar te spelen als straatmuzikant.
Zou ik het nog hebben over de vijf Engelsen die ons vlak voor Gex in een haarspeldbocht voorbij gingen (omdat wij stonden te fotograferen) en waarvan er eentje zo stom was om iets te lang in de lens te kijken (Met een mooie val/glij/bots/schuifpartij tot gevolg…)? Of is het vermeldenswaard dat we na het avondmaal op de locale campingtaverne gratis getrakteerd werden op een Franse versie van de nieuwste tekenfilm van Pixar, zijnde Ratatouille? Tot de uitbaatser ons vertelde dat de ingang tot de openluchtcinema zich aan de andere zijde van de taverne bevond en dat men diende te betalen om ernaar te kijken? Neueueueueun….
De dag erop werd luchtig gevuld met een mooi kraaltje van aaneen geregen cols en colletjes (Col de la Colombière, Col des Aravis, Col des Saisies, Cormet de Roselend, Col de l’Iserand, Col du Mont-Cenis) die allemaal mooi langs la Route des Grandes Alpes liggen. Af en toe werd gestopt om Moeder Natuur gedag te zeggen en om de plantjes water te geven.
Als toetje van die 430km lange dag waren de Colle delle Finestre en de Assietta Kamroute gereserveerd. Hoewel we al enkele uren zo min mogelijk op het zadel probeerden te zitten – u behoeft na 1200km rijden wellicht geen tekeningetje, niet? – besloten we om er toch voor te gaan. De Colle delle Finestre werd lichtvoetig verteerd, alleen ‘t feit dat de Giro erover gaat zegt genoeg over zijn moelijkheidsgraad – of het ontbreken ervan.
Na dat kolletje was de Assietta Kamroute aan de beurt. Het futiele feit dat we alreeds zeven uur ‘s avonds waren en we er minstens twee uur over zouden doen speelde géén rol. Dat was argumentatie voor Sissies. Tot zover onze goede bedoelingen. Dat was echter buiten de boswachters gerekend.
Onze Assietta Kamroute bleek op zondag nl. gesloten te zijn. Om de beestjes ook een dagje rust en privacy te geven. Het groene mannetje was trouwens ook curieus naar vanwaar wij kwamen. Met het achteloze air van de Grote Alpenspecialist pochten we met de mededeling dat we net de 7km lange Colle delle Finestre hadden afgehaspeld. Lachtte het bosmannetje fijntjes in zijn grijze baard: “Als ge niet maakt dat ge wegzijt, zal mijn collega hier u per persoon 60 euro aanrekenen want die Col is sinds geruime tijd verboden voor motorfietsen ! ” Ach, dus dáárvoor stond dat mooie ronde witte bord met een rooje rand en een zwarte motorfiets erop. Toch een mooie score voor die dag : één verboden col en één afgesloten col !
Kortom, we wisten vrij snel wat we die bewuste derde dag gingen doen: de Assietta Kamroute! Via Col du Basset zijn we erop gereden. Om daar te geraken moet je al enkele kms off-roaden tussen mountenbikers en voetgangers door. De Col van de Assieta kamroute kan je dan niet meer missen: er is er maar één met zo’n enorme sokkel bovenop. Zoals je merkt staat die sokkel een pak hoger dan de geparkeerde motorfietsen. Wat dat met mensen doet, is indrukwekkend. Het verval gaat bliksemsnel: op eigen benen blijven staan is niet meer mogelijk. En maar uitleggen dat het aan de ijle lucht ligt…
Jawel, de Assietta kamroute is best knap en kent prachtige uitzichten.
Ze is ook niet te moeilijk, getuige diverse Golfjes en andere laagbijdegrondse voertuigen als een R1150RT en een K1200RS. Vele mensen komen hier in het weekend een uitje knappen, een wandelingetje doen, wat in het hoge gras rollen… Zullen wij wel stoer wezen met onze geprepte GSsen op TKC’s. Toch haal je er best geen gekke toeren uit. 20km/u was ons gemiddelde over de 40km lange route. Maar wij zijn dan ook brave dutsen.
In de vrij hectische namiddag (benzine tanken, geld proberen afhalen van defecte geldautomaten, moto’s proberen parkeren op plaatsen waar dat verboden was en waar vieze ouwe mannetjes restaurants uit stormden om ons weg te jagen, bestellingen proberen plaatsen bij tweepotige wezens die alleen maar Italiaans kennen en geen andere van de elvendertig Europese talen, …) na de vrij hectische namiddag dus, was de Sommelier gepland.
Die is ietske straffer. Vele haarspeldbochten zien er nl. uit alsof er net een traktor voorbijgekomen is met z’n ploeg in de diepste stand.
Best te doen mits kalm en rustig het juiste spoor te kiezen, zorgvuldig het gashendel te bedienen en goed je kijktechniek toe te passen. Lukt niet zo best als er vlak voor je plots een caravaan jeeps en crossmotoren komen aangedenderd….
Ook hier weerom fabuleus mooie vergezichten die zich enkel op hun mooist tonen in “real life”. Hier enkele beeldjes van onderweg. De route is ongeveer 18km lang en eindigt aan de col. Je moet dus achteraf terugkeren, wat extra leuk is natuurlijk.
Dat allemaal was natuurlijk maar een opwarming in afwachting van een derde lid van ons gezelschap: Raketman! Hoewel deze betweter liever met een KTM 990 Adventure rijdt in plaats van een ware BMW, was hij best welkom. Hoe meer gekken, hoe meer vreugd!
Nu ons triootje compleet was, konden we ons concentreren op de Ligurische Kamroute. Om die te bereiken moesten we naar de op 1860m hoogte gelegen Colle de Tende, via 48 smerige korte/scherpe haarspeldbochtjes waarvan er een aantal uit alleen maar losse stenen lijken te bestaan. Best een ferme opwarmer. Daarboven wacht ons Fort Central, een gigantische kazerne, van toen er nog om de grenzen gestreden werd. Honderden soldaten moeten hier destijds gelegerd hebben. On-voor-stel-baar.
Vanaf Fort Central rijden we via de Col de la Boaire tot aan de Col des Seigneurs. Big Mike zegt dat in dat traject de moeilijkste stukken liggen. De Denzel Alpenstrassen Führer vermeldt heel slecht liggende “schotterstrasse”, en als die dat zegt, maak je borst dan maar nat! Vooral tussen de twee voornoemde Cols is het verdomd afzien. We hotsen en botsen de hele tijd. De KTM van Raket blijft beduidend beter ’t spoor volgen dat ’t manneke erop in gedachten heeft, de wielen en vering verteren de putten en bulten merkelijk véle beter dan beide GSsen, allé, toch één ding waarin dienen Oostenrijker beter is.
De komende km’s tot aan de Col des Seigneurs zijn een ware hel, af en toe kan Koppel! nipt zijn GS de baas blijven, te traag rijden vermindert ’t gyroscopisch effect v.d wielen, maar sneller gaan is soms niet mogelijk, ’t is dansen op een slappe koord. Af en toe stoppen we eens, Raketman en ik om van ’t magnifieke uitzicht en de ervaring te genieten, Koppel! om op adem te komen. ’t Is verdomme fysiek geen lachertje, Koppel!’s rugspieren zijn aan ’t verkrampen en soms moet hij gaan zitten op stukken waar hij liever zou rechtstaan. Geen wonder dat hij buiten adem geraakt. Ligt het aan de conditie van Koppel!, de lucht of de ongeschiktheid van de R1200GS als berggeit? Mogelijks het laatste, maar na een korte ontmoeting met twee vrolijke R1200GS rijders die rustigaan omhoog reden op versleten Anakees, durven we te denken aan het eerste.
Col des Seigneurs is eindelijk bereikt, volgens de gevonden info is het moeilijkste achter de rug. We profiteren van het prachtige zomerweer om hier te stoppen en ons potje te koken. Koppel! zijn jas, helm en T-shirt zijn kletsnat en worden in de warme zonnestralen te drogen gelegd.
We zijn hier niet alleen, meneer en mevrouw met hun MTB’s zijn ondertussen ook tot hier gefietst, die gaan bijna even snel dan wij. Ook komen hier af en toe groepjes langs met 4×4’s, aan de gewone auto’s naast ons te zien is er nog een andere weg om tot hier te geraken, want hetgeen wij net gedaan hebben, daar geraak je zelfs met een SUV al makkelijk in de problemen. In de vallei zien we reeds een dik wolkendek komen opzetten, hopelijk blijft ’t enkel bij wolken, en duurt ’t nog een tijdje eer deze hier zijn.
Na een verkwikkende rustpauze vertrekken we weer, het volgende doel is de Cristo Redentor, op de Monte Saccarel. Moet je wel een klein stukje voor omrijden, maar dat is het zeker waard, althans de verscheidene reisverhalen indachtig. De volgende km’s zijn veel makkelijker te berijden dan de vorige, nog altijd ligt het niveau hoger dan op de Assietta of de Parpaillon, maar het is perfect doenbaar, en het lokt zelf af en toe een tikkeltje sportief sturen en driften uit, zij het bescheiden, meer laat onze techniek, of het gebrek ervan, niet toe.
De km’s vliegen voorbij, hoeveel weten niet, maar het blijft maar duren. Af en toe passeren we een 4×4, of een herder en z’n kudde schapen. Ook komen we wandelaars tegen, dan gaat uiteraard het gas effe toe, kwestie van hoffelijk te wezen, we willen namelijk niet dat men het gebruik van deze piste ook aan banden zou leggen. Uiteindelijk zien we na de zoveelste bocht het Christusbeeld in de hoogte verschijnen, we moeten nog een redelijk klimmetje doen om daar te raken, maar dat lukt zonder enige problemen, ondertussen is de gewenning aan het intreden, we zien al niet meer om van de zoveelste steen die tegen de carterprotectie slaat, en het tempo ligt ook al hoger dan deze ochtend, dit is echt genieten! Wanneer we eindelijk aan het grote stalen beeld zijn komen de wolken vanuit de vallei aan de andere kant reeds overgewaaid. Lap, sneller dan gehoopt, maar we waren verwittigd. Van het uitzicht genieten is er niet echt bij, aangezien we soms minder dan 50m zicht hebben. Wel vermoed ik dat het stijl en diep is, soit, ik zou het niet willen testen.
Na een kleine break gaan we wederom verder. We hebben niet echt een idee hoever we nog moeten, zelfs langswaar is een raadsel. Als de piste doodloopt vraag ik aan een oudere meneer in m’n beste Italiaans langswaar de kant richting Frankrijk, en La Brigue is. Blijkt dat we dus zo’n 2 à 3 km moeten zakken, en ergens in een bocht naar rechts de kam oversteken en langs links moeten afzakken. Dit blijkt exact te kloppen, wel wordt de moeilijkheidsgraad terug enkele trapjes hoger gezet, doch, het wordt nergens extreem zoals we reeds te verduren kregen. Desondanks moeten we goed opletten, de weg is zo’n 3 tot 4m breed, en dan is het de dieperik. Een verkeerd stuiterend wiel kan voldoende zijn…
We rijden door een stukje bos, hier heeft de zon geen vat, en de piste ligt er nat en glibberig bij, en bij het negociëren van een korte rechtse neemt Koppel! een verkeerd spoor. Hij raakt met zijn achterwiel niet over een dikke platte steen. Mc B en Raket zien het gebeuren en zeggen dat de GS een klein stukje terug achteruit moet, om het dan nog eens te proberen. Het lukt, zij het nipt. De TKC schuift een beetje weg, maar eerder naar links, en heeft voldoende grip om te bijten en de GS rechtdoor te duwen. Pol zegt later dat het echt bitter weinig scheelde of de GS had er gelegen, rechts, richting dieperik, ondanks de begroeiing van het bos. De rest is simpel, kinderspel voor mannen die al het vorige overleefd hebben.
Op Col Lineaire lijkt het alsof we verplicht zijn om de moeilijke afdaling richting La Brigue te nemen, maar achteraf gezien was het een eenvoudige piste. Wel is dit gedeelte van de piste volledig heraangelegd. Nu zijn er brede stukken, en redelijk vlakke haarspelden, weliswaar bezaaid met een losse steenlaag van enkele cm dik, die zorgt ervoor dat je nog altijd niet in slaap moet vallen, het voorwiel glijdt alle richtingen uit in de zachte steentjeslaag. Tegen half vier arriveren we in wat vermoedelijk N-D-des-Fontaines is, en staan na meer dan 80km onverhard terug op asfalt. We hebben ’t overleefd, de grote beproeving, we zijn tevreden mannen!
Om dit glorieuze moment vast te leggen neemt Koppel! van ons allen nog een mooie statiefoto. Met z’n reuzestatief.
Weet u trouwens waar BMW de afkorting van is? Ja? U denkt het werkelijk te weten? Of denkt u van uzelf dat u het denkt te weten…. Wel, feit is dat wij het zeker weten: BMW = Bagage Met Wielen !
The END.