Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd ben ik precies een “einzelganger” aan het worden. Nochtans, geen depressie, plezier op het werk, super thuis …en toch…
Toch voel ik mij het gelukkigst op mijn tracteurke. Het liefst alleen… eigenlijk.
Ritje doen, fotootje trekken, … en vooral kijken.
Als ik een andere bende motards zie, probeer ik die te mijden, zit er een motard achter mij, probeer ik hem kwijt te raken en niet door als een imbeciel indruk te gaan maken met een rijstijl waarvan mijn concentratievermogen het maar 7 minuten kan uithouden, nee, ik zou zelfs stoppen, al was het maar om mijn oordopje voor de derde keer op rij goed te steken. Alles is goed, zolang er maar achter of voor mij, geen motard te bespeuren valt.
Vorig weekend, schoon weer. Routes des Collines, ligt hier juist achter den hof. Ik volg de route, tot er baantjes zijn die mijn interesse opwekken en dan begin ik af te wijken. Het werd uiteindelijk een dagje heerlijk verloren rijden.
Ik vind het leuk, om te kijken. Hoe anderen zich gedragen en reageren op situaties, om hun plekje in het plaatselijk sociaal systeem te verzekeren.
Ergens in Oudenaarde, in een gekend klein cafeetje, geplakt tegen de kerk. Ik hou niet zo van bijéén getroepte, pseudo-groeps-gevoelsmatige bijeenkomstigheden van een bepaald soort motorrijder, maar ik vind het fijn om er naar te kijken, terwijl ik aan een veel te dure Looza aan het slurpen ben. ‘t Is niet dat ik daar op neerkijk. In tegendeel, ik kijk daar verwonderd naar, ik vind dat fantastisch.
Twee toonzaalmodellen met open uitlaat parkeren zich voor de terrastafeltjes. Het volle terraspubliek staken hun ongetwijfeld interessante gesprekken, om even op te kijken. De motoren worden met veel schwung geparkeerd. De helm gaat af en het “Dainese” logo op het lederen pak weerkaatst in het zonlicht, dat het pijn doet aan de ogen. Die mensen zien er perfect gelukkig uit. Strak lijf in een strak lederen pak, een schoone deerne achterop. Het lijken wel modellen op toonzaalmodellekes.
De tijd die ze spenderen aan het afstappen, het haar goed leggen, nog eens kijken of de moto goed staat op de pikkel, of de moto goed staat voor de zichtlijnen naar het terras toe, duurt tergend lang. De kopjes van de zittende terrasjesmensen keren zich weer naar hun “home-positie” en de gespreken gaan weer verder, alsof er niets is gebeurd.
De twee modellen hebben hun drie minuten “moment-of-fame” gehad. Ze kunnen er weer tegen voor een week. Nog even proberen ze “hun” moment vast te houden door met hun afstandsbediening het alarm op te zetten waarbij de toonzaalmodellekes onder symphonisch getuut hun pinkers laten blinken. Ik had er nog nooit bij stil gestaan dat pinkers zo veel licht konden geven.
Ik werk dagelijks in een theater maar dit,… hier kan geen Moliére tegen op. Dit is zo puur, zo schitterend, zo echt……menselijk.
Soms denk ik dat ik het motorrijden niet meer apprecieer, dat ik ermee moet kappen, omdat de magie verdwenen is. Mijne moto is in geen maanden nog gekuist, ik trek het mij zo allemaal niet meer aan. Alleen rijden, alles is goed en beter dan dat ik in mijn koekblik moet kruipen.
Waar is de tijd, dat ik ook enkel reed bij goed weer en wekelijks uren spendeerde aan kuiswerk. Ik soms gewoon uren naar mijn motor kon zitten kijken naar de voor mij perfecte vormgeving van mijn oude Z750.
….waar is die magie van toen gebleven?
Mijzelf verliezen in die magie van het motorrijden, was misschien een soort van “escapisme”, een vlucht voor de realiteit. Maar, de huidige realiteit is (op een paar pieteluttigheden na) voor mij momenteel super, dus hoef ik niet te “escapen”. Nu loop ik mij al de ganse week af te vragen, … die modelleks op hun toonzaalmodellekes… zouden die… gelukkig zijn?
Getekend,
Mephisto